Vliegen, vissen en een vrolijkerd

De vrolijkerd roept ‘goedemorgen’ als ik om 7.30 uur op het terras ga zitten. Gisteren werden we ook al door hem in het Nederlands verwelkomd. Hoe raadt hij het;) Het is nog rustig op het terras, het ontbijt begint vanaf 08.00 uur. Als ik naar de overkant van de Dode Zee naar Israël kijk, lijkt de kust wel wit. Wat een mooi gezicht! Ik teken een ‘positivie’ en als ik klaar ben is Ingo ook beneden.

Vandaag neem ik een iets groter ontbijt dan gisteren. Mo adviseerde om vandaag niet te fietsen ivm de hitte maar dat vind ik slappe hap dus hij komt om 10.00 uur. We besluiten om vaker te stoppen en meer te drinken. Het is minder warm dan gisteren maar evengoed 29 graden. Het fietsen gaat lekker. Het is klimmen en dalen maar het is best te doen. De route is prachtig met de Dode Zee rechts en enorme oranje, rode rotsformaties links. We zien geiten en een blaffendehond die waarschijnlijk dacht wat komt hier voorbij. En we zagen een wielrenner!! Ik heb heel hard geroepen want ik reed downhill en ben erg gehecht aan mijn tanden! Hij zwaaide. 

Dan komt er een stuk uphill waar geen eind aan lijkt te komen. Als je downhill fietst maak je tempo en creëer je wind. Uphill fietst je, denk ik 2 km per uur en is het bloed en bloedheet. Maar ik fiks het en ben best trots! Daarna een heerlijk stuk naar beneden. Het is een komen en gaan van vrachtwagens die naar Aqaba rijden. Soms toeteren ze als waarschuwing. We stoppen even en drinken wat en zitten op de achterbak van de jeep. 

En weer door. Ik heb inmiddels twee vliegen opgegeten, gatverdamme! Oké, ik hijg en puf met mijn mond open maar toch. We worden gek van de vliegen in je gezicht!

Als er na een stuk fietsen weer zo’n klim aankomt, bedank ik voor de eer en besluit vanuit de auto een paar vette foto’s van Ingo te maken.

We komen aan bij Wadi Mujib Chalets. Helaas is de kamer nog niet klaar dus kleden we ons in de wc om. Fietsbroek uit want ik voel me net een mandril met zo’n kont! Iets  te eten of te drinken hebben ze ook niet.

Dan maar meteen door naar de Siq Trail wat tegenover de weg ligt. De Siq Trail loopt door Wadi Mujib, het laagste natuurreservaat ter wereld. 400 meter onder zeeniveau door een indrukwekkende kloof. We moeten zwemvesten aan en we dalen via een steile ladder de kloof in. Ik ben nu al blij met mijn nieuwe hikeschoenen! Lekker stevig rond mijn enkels en veel grip. Wat is het hier mooi, metershoge uitgeslepen rode wanden van zandsteen. Ik kijk mijn ogen uit. Hoe verder we komen hoe smaller het wordt en hoe sterker de stroming is. Ik balanceer tussen het heel leuk vinden en het doodeng vinden. Vooral op stukken waar je jezelf aan touwen door de stroomversnelling moet trekken, glibberige wanden op moet klimmen en touwladders moet nemen. En die vissen!! Van die vreetvissen waar je normaal geld voor betaalt om aan je dooie tenen te laten eten. Mijn kuiten vinden ze ook prima. Ik krijg er de zenuwen van. Zijn we van de vliegen af, krijgen we dit! Het laatste, en spannendste stuk, doet Ingo alleen. Ik denk dat ik morgen al blauw  genoeg zie en merk dat ik mezelf niet zo makkelijk omhoog getrokken krijg na al die touwen, steile wanden. Hoe zou dat nou komen? Ik weet het wel!

We blijven maar tegen elkaar zeggen hoe prachtig het hier is en klikken wat raak met de GoPro. Later blijkt dat er wel 15 foto’s zijn gemaakt waarbij we super dom kijken in de camera. Of je ziet alleen een dikke vinger. Uhh, we konden niet goed zien of het nu video-, of camerastand was…. Dat heb je hè als je geen leesbril mee mag. Die foto’s kunnen meteen weg. Op de beelden ziet de Wadi Mujib er zoveel minder uit dan in het echt! En het was nog een hele toer om ze van de GoPro op de laptop te krijgen en met beperkt internet weer gemaild. Maar we hebben tijd zat dus de aanhouder wint!

Als we kleddernat teruglopen naar Wadi Mujib Chalets, krijgen we de sleutel. De kamer heeft een terras met het mooiste uitzicht op zee. Maar verder is het vergane glorie 2.0. De gordijnen hangen aan flarden, de stoelen zijn stuk en als ik alle kleding uitspoel glij ik bijna uit in de badkamer. Dus pak ik een sierkleed of zo van het bed en dat wordt de badmat. Ingo hoor ik mopperen want die wordt opgegeten door de vliegen. En er is wel een grote koelkast maar er ligt niks in en er is niks te krijgen. We hebben gelukkig water en appelsap meegenomen vanuit de Kloof. Om 20.00 uur is er pas wat te eten en drinken dus we moeten geduld hebben. 

Ik heb een geniaal idee, vind ik zelf, we trekken één matras op het terras. Kan ik even löffelchen löffelchen met mijn husband naar de Dode Zee kijken. Haha, echt niet want we worden belaagd door vliegen. Waar is de ‘Deet’? Dat helpt! Ondertussen is de zon onder en ik waan me in een soort elfjeslandschap van zachte kleuren die mooi in elkaar overlopen. En veel sterren in de lucht. Wie heeft er een mooie kamer nodig met zo’n uitzicht?