Hiken door de Wadi Rum

We hebben goed geslapen maar alle twee last van onze rug. Sterker nog, ik heb serieus nog geen dag zonder spier-, hoofd- of rugpijn gehad! Maar zo actief en dagen achter elkaar, heb ik niet eerder gedaan dus het is wel logisch. Tijd om je lijf even te laten bijtrekken is er niet, ook niet vandaag.  Ik ga eerst eens lang onder de douche, deze douche is warm en aangenaam voor mijn rug. Na het ontbijt staat er een hike gepland. Ik citeer ‘ontdek op een ‘slow’ manier in 4 uur een van de mooiste woestijnen ter wereld’. Slow is prima voor deze manke ezel. Genoeg water mee dus laten we gaan. Er staat een briesje dus de temperatuur valt mee.

We wandelen door het zand en dan doemt er een grote rots op. Daar  gaan we op. Ik denk werkelijk dat die gids gek is geworden. Hoezo gaan we klimmen en waarom in godsnaam hier? Het ziet er niet te doen uit. Hij merkt aan mij dat ik het een slecht plan vind. Maar vanaf daarboven heb je een mooi uitzicht… Ik vraag of ik ook dezelfde weg naar beneden moet want ik zie mezelf al naar beneden sodemieteren. Dat hoeft niet dus ik ga het proberen.

Eerlijk, als ik dit geweten had, had ik bedankt voor de tocht. Ik vind het bij tijd en wijle doodeng, smalle richels, losse stenen en mijn linkerbeen werkt ook niet mee. Daarbij moet het eten van de bedoeïn er uitgerekend nu uit maar ik heb geen doekjes mee en een knalroze shirt aan waardoor een kameel me zelfs zou zien in deze woestijn. Ik zeg je eerlijk, klimmen met samengeknepen billen is een sport apart! Als ik ein-de-lijk denk dat ik boven ben, heb ik het mis. We moeten nog een stuk omhoog om het kamp te kunnen zien. Dat is nog steiler en we moeten dezelfde weg terug. Ik blijf wachten en vraag Ingo een paar mooie foto’s te maken. 

We moeten naar beneden over een zandduin, ik zak tot verder

dan mijn enkels erin en het zand stroomt in mijn schoenen, het is een grappige ervaring. Als we vervolgens omhoog moeten merk ik dat ik bij elke stap weer een centimeter of 20 naar beneden zak. Daar heeft onze gids van 50 kilo geen last van. Hij roept ‘jallah, jallah’ en denk alleen maar dat hij z’n kop moet houden.

Om een heel lang verhaal kort te houden, we klimmen over rotsen, richels en losliggende stenen, dalen tussen een smalle opening van de rotsen. Ik vraag Ingo eerst of mijn heupen er wel door passen. En even later vraag ik of hij straks naar mijn billen wil kijken. Hij zegt meteen ja, zonder te weten waarom. Grappig. Ik zou zo ondertussen wat minder kuilen in mijn kont moeten hebben, toch?

Al en met al ben ik de zoveelste grens overgegaan deze vakantie. Ik vond het spannend en mooi tegelijk. Maar ook onverantwoord en zwaar. Maar, zonder kleerscheuren beneden gekomen en daar dan wel weer trots op.

Onze dome is klaar als we terugkomen, we douchen en chillen de rest van de dag.