Expect the unexpected

Ik lig al een tijdje wakker omdat ik hoofdpijn heb. Rond 04.00 uur gaat het zo hard waaien dat ik naar buiten ga. Alle kleding is weggewaaid! Dus ik loop daar in mijn string en hemd als een malle alles te zoeken in het donker. Dan zie ik dat de buren ook naar buiten komen. Het is een rare gewaarwording ineens zoveel wind. En de wind is warm. Ingo wordt wakker van mijn gerommel en zoekt mee. Dan blijven we even zitten en genieten van het geluid van de wind.

Verder slecht geslapen want het is of ijskoud (slechte airco) of bloedheet of de deur open en je hele kamer vol vliegen en muggen. Ik heb last van mijn schouder merkte ik vannacht, komt vast doordat ik raar hing te bungelen aan een touw in die kloof.

Na het ontbijt en weer paracetamol stappen we op de fiets. Ik begin met hoofdpijn al met 1-0 achterstand.

Maar het is wat het is dus we gaan ervoor. Het is wederom prachtig, het eerste stuk fietsen we in de schaduw van de bergen maar zelfs dan is het warm. Nog geen 5 minuten na vertrek komen we langs een controlepost. We worden gemaand te stoppen. Nou in ieder geval niet voor speeding maar waarvoor dan wel? Gewoon een gezellig praatje en ze zijn onder de indruk van onze fietsen en met name van die van Ingo. Vooral over de grootte van zijn fiets. Ingo zegt tegen een van de bewakers dat hij wel even mag fietsen. Ze lachen zich rot!

We zien honden in grotten, we ruiken de geiten al voor we ze zien en verbazen ons over het plastic en afval. Maar we genieten vooral van de rotspartijen die gaandeweg van kleur veranderen. Van oranjerood naar geel, wit en soms een beetje een roze gloed. We blijven de weg langs de Dode Zee volgen. De weg is golvend met hele lange hellingen naar boven. Op z’n heetst is het vandaag 37 graden. Uiteindelijk fiets ik 35 kilometer en Ingo 40 kilometer.

De hitte stijgt letterlijk naar je hoofd. Er is ook nergens schaduw, de zon schijnt loodrecht naar beneden. In de auto koelen we af en rijden naar het Dana Nature Reserve. We zouden eigenlijk in een guesthouse slapen maar die was overboekt. We slapen in een tent op Rumada Campsite. Dat was niet het plan dus ik ben blij dat we in ieder geval een kleine handdoek mee hebben. Met een kruiwagen worden onze koffers naar de tent gebracht. Er liggen 2 matrassen met lakens en 4 dekens. Ingo probeert nog een tweepersoonsbed te maken maar de paal in het midden is spelbreker.

Ik wil nu maar 1 ding: paracetamol en even liggen want ik barst van de hoofdpijn. Een uurtje later gaan we een hike doen. Wat een prachtige omgeving en wat een waanzinnig uitzicht. Ik ben stijf en voel me benen als we weer wat klimwerk moeten doen. Maar het uitzicht is het meer dan waard! 

Nu eerst douchen. Het water is ijskoud! Maar dat was te verwachten hier in de bergen.

We hebben net gegeten en wat was dat een aangename verrassing! Heerlijk! Het is nu 20.30 uur en we weten beiden niet hoe we moeten zitten. We hangen en wat in de bedoeïenentent maar op een gegeven moment krijg je toch last van je rug. Ik ben benieuwd naar de nacht, het regent en onweert nu. En er liep een jakhals en een vos zei de kampbeheerder dus buiten piesen, no thanks!