Twee dagen in één

Gisteren hebben we tot 11.30 uur in het zonnetje gezeten, de voorlopig laatste stralen even meegepakt. Daarna was het de fietsen en koffers laden en van Aqaba naar Madaba rijden. Alles via een dodelijke saaie snelweg door de woestijn, de desert highway. Als we stoppen om wat te eten, shawarma (zo schrijven ze het hier) van kip in een krokante wrap gewikkeld, valt me iets op. Mijn fietstas zit niet op mijn fiets! Ik herinner me dat ik mijn fietstas in de auto had gelaten omdat ik hem in het hotel niet nodig heb. Maar Mohammed vond het beter om ‘m bij de fiets te houden. Ik zei nog ‘zal ik m vastmaken’ maar dat hoefde niet. Kennelijk hebben ze de fietstas ergens neergelegd en heb ik zo mijn fiets aangenomen zonder daar erg in te hebben. We zijn inmiddels 150 km verder op deze kloteweg waar zulke gaten en hobbels in zitten dat zelfs met mijn sportbh aan alles op en neer klotst. Terugrijden is geen optie. Maar de tas laten staan ook niet. Ten eerste is het een dure fietstas, we missen de fietshelmen en het allerbelangrijkste het gereedschap om de fietsen om te sleutelen zodat ze in de dozen passen! We besluiten dat iemand ze vast kan brengen. Dus anderhalf uur later en €50,- verder hebben we onze spullen en kunnen we verder. 

De weg blijft saai, de gaten en hobbels worden niet minder. Het enige wat je ziet is vrachtverkeer. Vrachtwagens die meestal water of benzine vervoeren vanuit de haven van Aqaba. 

Tegen 19.00 uur zijn we bij het hotel, de dozen staan er gelukkig nog dus we pakken de fietsen in, samen met de fietstassen en helmen.

We hebben dezelfde kamer als de eerste nacht…

We zijn helemaal gaar na dit stuk rijden maar willen toch nog even het hotel uit. We vinden een super leuk restaurantje met heerlijk eten! Maakt een hoop goed! Om 21.30 uur gaan we slapen.

De wc spoelde niet door en daar is iemand voor geweest. Ik slaap nauwelijks door het bed, de geluiden van de koelkast, mensen en ik hoor water lopen. Halverwege de nacht ga ik naar het toilet. De hele vloer ligt onder water. Ik weet niet wat die man gefixt heeft?! Ik ga met natte voeten mijn bed weer in.

Om 03.30 uur gaat de wekker, wat een hel, ik ben gesloopt! We gaan naar het vliegveld.

Extra vroeg want we verwachtten extra tijd nodig te hebben voor de fietsen. En dat blijkt! We staan in de rij voor de security. Maar Ingo moet weer uit de rij en naar beneden naar de security daar met die grote fietsdozen. Ik was al door de security met alle koffers en sta dus te wachten. Als Ingo eindelijk terug is, moeten de dozen, die we gisteren zorgvuldig hebben dichtgeplakt, weer open. Ze gaan met een papieren dingetje langs de fietsen, dit wordt gescand op drugs. Ook moet alle inhoud uit de fietstassen; gereedschap, sloten, snelheidsmeters, bidons, etc. Alles ligt overhoop. We worden goedgekeurd, pfff. Dan nu eindelijk inchecken. Er komt iemand kijken naar de dozen. Mmmm, of we de afmetingen weten. Geen idee, groot in ieder geval. Er is twijfel. Of het wel past. Dit ga je menen, denk ik. Ingo zegt dat de fiets ook deze kant is opgekomen in eenzelfde toestel. Nou, toen was het goed. Nu alleen nog naar ‘oversized luggage’ en we zijn van de fietsen af. Nu moeten we zelf nog langs de douane. Deze man doet zo ongeïnteresseerd, kijkt me nauwelijks aan en commandeert mij zo dat ik tegen Ingo zeg ‘als hij mijn kind was geweest, had ik hem een corrigerend tikje gegeven’. Bij wijze van spreken dan. Of is het omdat ik een vrouw ben of juist omdat ik dat hier al snel denk?

Hè hè, nu eerst koffie! Bijna ons hele ontbijt wat was meegegeven, kon bij de douane weer in de kliko. We halen cappuccino en een broodje en dan kunnen we zo door naar Istanbul, hier  hebben we vier uur wachttijd en dan nog ongeveer vier uur door naar Schiphol.