De foto’s zeggen genoeg

We ontbijten vroeg en gaan bij het strand liggen. Er staat een briesje dus het is goed uit te houden. Het uitzicht op tankers en bulkcarriers blijft bijzonder. Ik kijk graag naar een enorme Jordaanse vlag hier aan de kust, de vlag is, denk ik iets van 7x2 meter. Die waait heel rustig, het is een mooi gezicht.

Om 14.00 uur hebben we massages gepland, het deed pijn aan mijn benen en kuiten. Bij Ingo hebben ze z’n rug aangepakt.

In de avond gaan we naar de moskee die er van buiten prachtig uitziet. Als we aankomen, is het gebed nog gaande. Je ziet mannen (en vrouwen maar minder) in- en uitlopen. Ik kijk maar een beetje naar de grond. Ik heb 2 sjaals mee, een voor over mijn schouders en armen en een voor over mijn haar. De bewaker zegt dat we er met 10 minuten in mogen. Ik doe al mijn sjaals om, zorg dat mijn nek en decolleté bedekt zijn. Als we binnenkomen, krijg ik een paarse rok, ik snap niet waarom want ik heb al een lange broek aan. En dan trekt de bewaker wat over mijn hoofd waar ik al een sjaal om had. Ik heb even opgezocht hoe zoiets heet: een khimar is een capevormige doek die het hoofd en ook de nek en schouders bedekt. Het gezicht blijft wel volledig vrij. Die dus! Ik krijg het spontaan bloedheet. En het ding stinkt naar uien. Zo ongemakkelijk dit.  We lopen een rondje langs de moskee maar gaan niet naar de gebedsruimte. Ik blijf me ongemakkelijk voelen en kijk maar naar de grond. De foto’s zeggen genoeg!

Wat ik overigens nooit heb geweten is dat dadels van een palmboom komen, de straat lag er vol mee!

We eten wat bij een Libanees restaurant. De muhammara van onze ‘Turk’ in Alkmaar net als de fattoush van Wanda vind ik veel lekkerder. Het valt wat tegen. Ik heb één Jordaanse rode wijn (Cabernet Sauvignon) gedronken en die was prima! Ingo was ook enthousiasme over de Sauvignon Blanc. We waren best nieuwsgierig want we hebben beiden nog nooit Jordaanse wijn geprobeerd.

Daarna de tassen ingepakt zodat we morgenochtend voor vertrek naar Madaba nog even van de zon kunnen genieten.