Lekker niks

We hebben heerlijk geslapen. Het bed is mega groot, super zachte lakens, een zacht kussen en lekker matras. Wat word ik hier blij van! 

We ontbijten om 7.45 uur. Je moet ontbijten in shifts in verband met covid. En wat doen ze dat netjes. Alles op kleine schaaltjes, beetje yoghurt, ander bakje met pruimen, muesli, fruit. Eitjes worden gebakken, broodjes mag je aanwijzen, wordt vers gesneden, een sapje bij binnenkomst en je eigen thee- of koffiepot. Wat een service! Ik hou het bij een omelet en wat yoghurt en een hapje van een croissant. En het is zowaar niet zoet. Heel veel dingen zijn hier (mier)zoet! Van de thee, koffie tot het brood wat zoet is. Zelfs in verse sapjes doen ze suiker! ‘Sweet drinks for sweet people’, zeggen ze. Of juist heel zout! Augurken hebben wij zoet/zuur of zuur geloof ik, hier smaken ze zout. Het eten is ook vaak zout. Ik vind te zout en te zoet beiden niet lekker.

Ik stelde gisteren voor om naar Eilat te fietsen. Gewoon omdat het me grappig leek om op de fiets de grens over te gaan. Ingo denkt gelukkig wat verder na en vroeg mij, terecht, of ik überhaupt denk dat ik het land in kom. Na de eerste en laatste keer Eilat waarschijnlijk niet. 

Vanochtend kan ik het toch niet laten en ik zoek eens uit of het kan. De afstand is het in ieder geval niet. Maar als ik de reisapp raadpleeg, zie ik dat het code oranje is qua veiligheid en je moet 14 dagen in quarantaine bij aankomst. Dat maakt het makkelijk, Eilat is van de baan.

We gaan een stuk wandelen. Eerlijk, zo mooi als de rest van Jordanië is, zo nietszeggend is dit. Grote hotels en verder van die fastfood restaurants en andere restaurants waar ik bij voorbaat liever niet eet. De moskee die we willen bezoeken is dicht en gaat pas om 14.00 uur open. We lopen langs het strand waar alleen maar locals zitten. Het is stoffig en stinkt op sommige plekken naar kameel zullen we maar zeggen. Het is ook hier vakantie. Ik zie vrouwen, veelal volledig in het zwart gekleed, onder parasollen zitten. Mannen en kinderen zijn in het water. Ik kan het niet helpen en denk toch dat het voor die vrouwen bloedheet moet zijn en weinig aan zo. En de meisjes genieten nu nog lekker van alle vrijheid. Ik heb sowieso gemerkt dat Ingo aangesproken wordt en ik niet. En constant in een lange broek lopen, (korte mouwen ‘durf’ ik wel omdat je dat vaker ziet) vind ik met deze hitte ook niks. Maar goed dan moeten we niet naar een Islamitisch land reizen!

De rest van de dag liggen we afwisselend aan het strand of in een cabana (hutje) bij het zwembad. Ik val zelfs, dwars door alle muziek heen, in slaap. 

Voor vanavond hebben we gereserveerd bij een Italiaans restaurants wat in een Mövenpick hotel ziet hier vlakbij. Als we dan toch een wijntje nemen, dan ook een goede die de zonde en de calorieën waard is. Maar eerst naar de gym. Ingo fietst er meteen op los, ik doe wat apparaten en weet meteen weer dat ik hier geen bal aan vind. Er staat een weegschaal en ik waag me erop. Maar het is zo een met van die schuifjes, die ze vroeger ook bij het consultatiebureau hadden. Na een hoop geschuif staat het ding stil. Het lijkt minder dan thuis maar omdat ik mijn leesbril niet op heb, kan ik het niet echt lezen. Misschien maar goed ook!

Als we fris gedoucht en opgeknapt bij het Mövenpick hotel aankomen, zitten we verkeerd. Huh? Er stond toch echt 300 meter lopen. Nu moeten we met een taxi. Een vrolijke chauffeur die wederom alleen Ingo aanspreekt. Ik besluit niet te luisteren. Ingo vraagt wat het kost zodat we niet genaaid worden. ‘What you think, sir’. Als we aankomen, zegt hij dat hij ons ook wel wil ophalen. We hoeven nu niet te betalen en bellen als we terug willen. Wat een vertrouwen!

Het restaurant is prachtig en we zitten buiten. De temperatuur is nu heerlijk! We genieten van lekker Italiaans eten en een heerlijk wijntje. Ik merk ook dat die meteen naar mijn hoofd stijgt!