Laatste fietstocht naar Aqaba

Het was een koude nacht! En volle maan en bewolkt waardoor we weinig sterren hebben gezien. Toch hebben we de gordijnen open gelaten. Ik heb om 05.45 uur de wekker gezet want misschien zien we dan sterren. De maan was inmiddels weg en de zon nog niet op dus eindelijk sterren gezien! En daarna gauw weer verder slapen.

Om 08.30 uur zijn we weer terug bij de entree van Wadi Rum en gaan de koffers over in de jeep van Mohammed. Zodra we bij de Desert Highway zijn, gaan we fietsen. Trui aan want het is fris. Je moet je bedenken dat de woestijn op 1.100 m hoogte ligt. Ik vermoed dat ik daarom wellicht aanhoudende hoofdpijn heb, door de hoogte.

Het verkeer bestaat voor 90% uit vrachtwagens die naar Aqaba moeten. Aqaba is de enige haven van Jordanië. Het fietst een tikkie onrustig met al dat vrachtverkeer en niet het beste asfalt. Sommige stukken gaan na een klim behoorlijk downhill. Snelheid, flarden van autobanden, scheuren in het wegdek en ik zie zelfs 2 baco’s liggen, maken dat ik alert ben. Ik word bijna oma en ik wil niet op de valreep nog wat oplopen! Het lastigste vind ik het in- en uitvoegen van de vrachtwagens en hoe wij ons daartussen moeten manoeuvreren. Dan komen we bij een politiepost waar auto naar auto aansluiten. Wij moeten ons ook melden met ons paspoort maar ze vinden het vooral leuk dat er op de fiets zijn dus jallah, weer door. Tot een punt waar het vrachtverkeer mij te druk en onoverzichtelijk wordt. De fietsen gaan in de jeep.
Maar goed ook want daarna volgt de keuze van op de snelweg rijden die hier heel smal is òf op het stuk ernaast wat vol ligt met zand en kiezels. Een kilometer of 7 voor Aqaba fietsen we verder en voor we het weten fietsen we in alle drukte over rotondes en weghelften Aqaba binnen. Bij rotondes zijn ze zo verrast om ons te zien dat we spontaan voorrang krijgen. Ik zeg je eerlijk, ik ben blij dat we heelhuids op onze eindbestemming zijn aangekomen! Ingo vindt het echt allemaal veel minder spannend dan ik dus dat zegt ook iets over mij. 

We komen aan bij Aqaba Intercontinental. Mijn rugzak moet door de scanner, ik moet een mondkapje op, handen reinigen en mijn temperatuur wordt gecheckt. Een gekke gewaarwording na de laatste week waar dit nergens hoefde! We zijn natuurlijk hartstikke vroeg want het is pas 11.15 uur maar gelukkig is de kamer gereed. Wat een  heerlijk bed, ruim balkon en ik zie meerdere zwembaden.

We halen onze handdoeken op en krijgen een mini koelboxje mee met water en ijsklontjes. Hoe leuk is dat. Nu eindelijk verbinding na twee dagen woestijn dus tijd om appjes te beantwoorden, blogs te plaatsen en even kijken wat er in de rest van de wereld gebeurt.

Om 13.45 uur komt Mohammed ons halen want we gaan bij zijn ouders thuis ‘mansaf’ eten. Mansaf is een traditioneel Arabisch gerecht gemaakt van kip ( of lam) gekookt in een saus van gefermenteerde gedroogde yoghurt en geserveerd met rijst. We halen eerst iets om te bedanken voor de uitnodiging, een grote doos met ‘sweets’.

Als we boven komen, doen we onze slippers uit en staan zijn ouders en neefje in een rijtje om ons te ontvangen. We gaan een kamer binnen met kussens op de vloer en een tapijt in het midden. Ik ga zitten en weet niet zo waar ik mijn blote voeten laat. Mohammed ziet dat en zeg dat ik moet chillen. Ik zeg dat ik gelezen heb dat de onderkant van je voet laten zien, onbeleefd is. Hij heeft de oplossing en komt aan met een kleed wat hij over mijn voeten gooit.

Dan wordt er, in mijn ogen, een afgezaagde tafel binnengebracht, plastic kleed erop en wordt de mansaf binnengebracht. Wij krijgen piepkleine bekertjes koffie, geen Turkse maar waterige Arabische koffie die heerlijk smaakt. Daarna gaan we aan tafel. Wat inhoudt dat wij proberen te zitten rondom de lage tafel. Mohammed schept op, moeder eet ook mee. We krijgen er brood bij en een lepel. Ik ben aan het bedenken hoe ik die kip demonteer, als ik zie dat moeder met het brood tussen haar vinger een stuk kip eraf plukt, denk ik: dat kan ik ook!
Binnen no time slaapt mijn rechtervoet, verzitten is moeilijk. Waarom Mohammed later eet, blijkt later. Hij lust geen mansaf. Vader eet niet mee maar schuift aan als de thee geserveerd wordt. Het voelt toch een beetje ongemakkelijk om daar alleen met moeder te eten.

Ze willen van alles weten over onze kinderen, ze  zijn verbaasd over Ingo’s lengte. Als ik het verschil laat zien tussen Ingo’s handen en de mijne, krijg ik de opmerking dat ik hem altijd maar zijn zin moet geven want als hij met die handen slaat… Zo had ik er nog niet naar gekeken! Ik denk altijd als Ingo die enorme handen op mijn billen legt, lijken ze niet zo groot als een man met mini handjes dat zou doen.

Rond 16.00 uur gaan we volgevreten weer naar het hotel. Ik neem een boek mee en we gaan op een ligbedje liggen. De temperatuur is heerlijk zo vlak voor de zon ondergaat!

‘s Avonds delen we een pizza en drinken we een wijntje. Ik voel me zo schuldig dat ik meteen een lange wandeling plan voor morgen en anders moeten we de gym maar in!