Adrenaline en angst

Vannacht prima geslapen, vroeg naar bed en om 06.15 uur wakker. We zoeken de fietsspullen bij elkaar zodat we om 08.30 uur weg kunnen. Het ontbijt is om 08.00 uur en het is weer heerlijk. Een soort prutje van tomaat, een beetje pittig, omelet en humus en allerlei andere smeersels. Je moet wel houden van andere dingen uitproberen. Ook deze dame legt vol trots uit wat ze gemaakt heeft, zo leuk! 

De tocht naar Madaba is ongeveer 100 km. We moeten door Amman heen en het is druk. Ik verbaas me nog steeds over al het afval wat overal ligt! En dat ik niet tot nauwelijks zonnepanelen zie, wat met het aantal uren zon hier volgens mij ideaal zou zijn. Wat me nog meer verbaasd heeft, is dat hier mensen langs de weg het vuil staan op te rapen. In kanariegele pakken met een bezem. En het volgende moment wordt er weer wat uit de auto gegooid. Zoiets als dweilen met de kraan open!

Onderweg halen we koffie, Arabische koffie. Ik krijg een grote beker vol! Ik weet alleen nooit wanneer je moet stoppen met drinken om te voorkomen dat je prut hapt.

We komen bij het hotel en de fietsen staan in een opslagruimte. We halen de fietsen uit de dozen en Ingo zet alles weer vast en op de juiste hoogte. Af en aan komen mensen kijken en zich met name verbazen over de grootte van Ingo’s fiets. Ze vinden het maar wat interessant! ‘Oh, that is the flew bike’ Haha, hoe grappig. Of we een kleine koffie willen? Eigenlijk hoef ik niet maar dat vind ik onbeleefd. Het blijkt inderdaad een mini koffietje te zijn. Gelukkig maar want volgens mij zorgt het voor een goede stoelgang en ik moet nog fietsen. Dan is het omkleden en de fietsen in de achterbak van de jeep doen. Da’s nog een dingetje want Ingo’s fiets is nou eenmaal groot. 

Mohammad zet ons net buiten de stad eruit. De bidons zijn gevuld, helmen op en daar gaan we! Op naar de Dode Zee. De Dode Zee is het laagst gelegen meer ter wereld. Het ligt op de grens van Jordanië, de Westelijke Jordaanoever van Palestina en Israël. En op -420 meter. Dat heeft als grote voordeel dat we het grootste stuk ‘downhill’ fietsen. Het eerste stuk is het asfalt slecht en het verkeer druk. Ik ben goed gefocust en ben blij met mijn zonnebril op sterkte. Onderweg wordt geroepen en gezwaaid, vooral door kinderen. Sommige mensen kijken nog een keer om. Bij de moskee ontstaat een kleine file en wurmen we ons tussen de auto’s door. 

Wat een landschap, dor, ruig met wat begroeiing. We zien schapenhoeders met schapen en geiten. De weg meandert langs de rotsen. Maar er zitten ook klimmetjes tussen. Als ik remmend naar beneden ga, moet ik me  daarna rot trappen om de heuvel op te komen. Omdat we uiteindelijk pas rond 12.30 uur zijn vertrokken, fietsen we op het heetst van de dag. En dat merk ik! Ons water in de bidons is ondertussen op de temperatuur van theewater. Af en toe stoppen we voor een foto of omdat Mohammad een banaan of peer heeft. Dan komt er stuk waar we zo hard naar beneden fietsen dat ik er stress van krijg. Ik knijp keihard in mijn stuur en durf niet eens meer te remmen. Als er nu maar geen gat in het asfalt zit want dan liggen alsnog al mijn tanden eruit. Ik merk dat ik het aan de ene kant een adembenemende tocht vind en aan de andere kant angstaanjagend. Ik knijp zo hard in mijn stuur dat het pijn doet maar veel tijd om erover na te denken heb ik niet want het is opletten geblazen! Volgens Ingo gingen we op enig moment 60 km per uur.

Ik heb het bloedheet en mijn hart bonst in mijn hoofd. Ik heb het idee dat ik levend verbrand (ik heb me wel ingesmeerd) want mijn armen zijn rood en mijn hoofd voelt alsof ik ontplof. Ik roep Ingo en zeg dat ik echt even in de schaduw moet want ik voel me niet goed. Ik heb knallende hoofdpijn en ben bang dat ik zo van mijn fiets val, het zweet gutst van mijn gezicht. De hitte is letterlijk naar mijn hoofd gestegen! Wat voel ik me beroerd en ook of ik faal. Zit ik dan, onder een struik terwijl de mieren over mijn kuiten lopen. Het boeit me niet want ik ben blij dat ik zit. Mijn handen trillen. Later blijkt dat we nog maar 500 meter moeten. Aan de andere kant, ik heb het uiteindelijk uit gefietst en wat heb ik eraan als ik op een snelweg instort? Het blijkt 34 graden te zijn, geen wolkje aan de lucht en op het laatste stuk ook geen zuchtje wind. Dat helpt niet mee.

Bij de entree van het hotel kijkt de bewaker zijn ogen uit als wij het terrein op fietsen!

De airco doet me goed, samen met een fles water. Ik vraag me toch af hoe dit kan. In Spanje was het ook warm. Maar misschien moet ik iets meer ontbijten en meer water drinken. Ging ook lastig omdat we met een noodgang naar beneden fietsten en ik echt niet met één hand kon fietsen. Of ik ben niet bestand tegen de hitte? De afstand was het niet, we hebben 37 km gefietst.

We zitten in het Dead Sea Spa Resort, aan de Dode Zee. Na een duik in het zwembad gaan we naar het strand. En het water in. Zo gek! Het is warm en vettig en zodra je benen de bodem verliezen, floep je omhoog! En zo dreven samen als twee zeeotters! En natuurlijk even een foto van ons in de modder. Wat een plakkerige zooi maar grappig om Ingo helemaal in te smeren met modder! Het ging er helemaal niet zo makkelijk af!

Het was een hectische dag met een prachtige route en een mooie afsluiting aan het strand van een dode zee wat eigenlijk een meer is.

Straks lekker douchen en eten bij een heerlijke temperatuur.