Star gazing

Star gazing

Laat ik beginnen met te zeggen dat hiken niet wandelen is op lelijke schoenen. Daarover later meer.

We hebben niet heel best geslapen. Het heeft geregend en gewaaid en dat hoor je nu eenmaal in de tent. Daarbij zijn de matrassen hard, zal wel aan mij liggen want ik vind alle matrassen hard hier. En ik heb barstende hoofdpijn, god mag weten waarom of waarvan. Ik voel me een beetje zielig. En ik ging al krakkemikkig mijn bed in en had dus niet de illusie er fit uit te stappen. Om 03.00 uur waag ik me toch naar buiten, gelukkig is het redelijk licht en struikel ik niet over de stalen pennen rondom de tent. Even snel plassen en dan weer naar binnen. 
 

Om 07.00 uur horen we de koeienbel, het is tijd voor ontbijt. We zitten op kleine rieten stoeltjes aan een klein tafeltje. Eerst maken we een filmpje voor Pim want die is jarig. Het lukt zelfs om hem even te facetimen. Maar goed ook want niet later zal blijken dat we de hele dag, avond en nacht geen bereik meer hebben. Het ontbijt is heerlijk. Dan ruimen we de tent op en brengen de koffer naar de vrachtwagen die ons naar boven brengt. We schudden en trillen over de keien, gelukkig is het maar een kort ritje. 

Boven gaan onze koffers in andere auto en worden de fietsen in de achterbak gegooid. Wij worden in Dana afgezet en onze koffers en fietsen gaan door naar Feynan met deze chauffeur. Alles in goed vertrouwen want wie deze man is, geen idee maar hij is allervriendelijkst. Net als overigens alle mensen hier. In Dana eerst maar eens een kop koffie drinken en kijken of we onze ogen open krijgen. Een vrolijke man in een grijze djellaba kijk lachend als ik ‘sabah algir’ (fout geschreven en vast fout uitgesproken; betekent goedemorgen). We bestellen twee koffie. Uit een kamer worden twee stoelen gehaald. De koffie meneer is helemaal blij dat we Nederlander zijn want hij is fan van Nederlands voetbal en Real Madrid. Hij noemt zeker 20 voetballers bij naam. De oude man vraagt naar onze kinderen en we laten foto’s zien. Of ik wil raden hoeveel hij er heeft. Ik begin voorzichtig bij zeven. Het zijn er twaalf en bij dezelfde vrouw. Maar nu zoekt hij een nieuwe! Ja, ja en hij wrijft mij lekker over mijn rug. Ik mag hier naar het toilet. Ik moet door de slaapkamer die ruikt als een slaapkamer waar in geen week een raam open is geweest. Hij trekt nog even door en wijst enthousiast naar de wc. Ik zoek als een malle naar mijn dettoldoekjes…

We beginnen met de hike. Achter ons zie je het dal. Het is maar goed dat ik op dat moment niet weet hoe de hike gaat verlopen!

Wat is het prachtig en stil. We maken de ene foto na de andere. En we Facetimen nog even met Tom, die had een vraag en we hadden zowaar bereik. De stemming zit er goed in. En er is voor alles een eerste keer. Ik moet zo nodig kakken. Dan maar achter een steen, wat een armoede. Maar mijn dijen beginnen te trillen en ben als de dood dat ik met mijn achterwerk in mijn eigen drol zak. 

We merken al snel dat het pad overgaat in een pad met rotsen, stenen en keien. En dat blijft eigenlijk de rest van de weg zo. En dat mijn bovenbenen verzuurd zijn. Elke stap voel ik omdat we van 1.200 meter naar beneden lopen. Mijn tenen doen zeer en die van Ingo ook. Het is een hike van zo’n 14 kilometer. We komen in de eerste twee uur nog twee andere stellen tegen en daarna niemand meer. Het is zo stil! Het enige wat we horen zijn vogels, geritsel van een struik en af en toe de bellen van de geiten. Het is een ‘self-guided’ hike. Nou van mij hadden ze bordjes neer mogen zetten want er liepen zoveel paden dat we af en toe niet wisten welke en weer terug moesten. Dat we naar het dal moesten was wel duidelijk. Na 4 uur wandelen, begint bij mij de vermoeidheid toe te slaan. Mijn benen zijn pap, ik heb het warm en het constante opletten waar je loopt en staat werkt niet mee. Ik ben me ervan bewust dat als je hier je enkel zwikt, je niet opgepikt wordt en niemand het weet. Het meest vervelende is dat we geen bereik hebben en dus ook geen Google Maps kunnen raadplegen. We stoppen regelmatig. We eten mini komkommers en tomaat, dan weer een banaan en een peer. Dit is ons vanochtend meegegeven. En nog allerlei zoetigheid maar daar heb ik geen trek in. Ik heb alleen maar dorst. We hebben 2,5 liter water mee wat achteraf veel te weinig is. Na 6 uur hikken ben ik er zo klaar mee, ik heb zoveel pijn (Ingo is het ook zat hoor). Volgens Ingo’s horloge hebben we al 17,5 km gelopen. Waar waar is in Gods naam dat kamp dan? En hoe weten we zeker dat we goed lopen.

Gelukkig komen we een geitenhoeder tegen en daarna nog een. Maar zij spreken geen Engels maar knikken bevestigend als we vragen of Feynan die kant op is. We hebben niet zoveel water meer, Ingo drinkt al bijna niks meer omdat hij het voor mij wil laten. Wat een klote situatie is dit zeg! Dan zien we de geitenhoeder weer en vragen of hij water heeft. Hij denkt dat we bedoelen dat we op zijn ezel willen. Serieus als ik op die ezel zou gaat zitten, breekt het beest in tweeën! Ik strompel verder, Ingo helpt me hier en daar over rotsen, we pauzeren daar waar schaduw is. Maar eerlijk, er is nauwelijks schaduw. We zien een groep geiten, zodra Ingo voorbij loopt, volgen ze hem. Het is een grappig gezicht. Als ik verder loop, volgen ze mij weer. Even een lichtpuntje.

Als we hun geitenhoeder zien, vragen we of hij water heeft. Dat heeft hij en hij geeft ons wat. Uiteraard geven we hem geld want het geeft een stuk prettiger gevoel water te hebben. Als ik een slok neem, ruikt het heel muf. Nu maar hopen dat we er geen last van krijgen. We komen langs een bedoeïenen familie, ze zwaaien. En nog een familie. Ik zie een auto staat en denk ik probeer het gewoon. Ik wijs naar de auto, maak wat bewegingen alsof ik stuur en zeg ‘Feynan’. En ik vraag ‘how much’. Voor 5JD (8 euro) wil hij ons brengen. Als had hij 50 euro gezegd had ik het ook prima gevonden. Ik heb in veel auto’s gezeten waarvan ik dacht dat ze oud waren maar deze had zelfs bij ons de APK in 1980 al niet gehaald. Het duurt even voor hij start maar dan gaan we, hij moet over dezelfde stenen en keien rijden dus het is een gehobbel van heb ik jou daar.

In 5 minuten zijn we bij Feynan Eco Lodge waar we welkom worden geheten en een drankje krijgen. Ik ben zo blij en dolgelukkig dat we er zijn want was even bang dat ik in een bedoeïentent zou overnachten of de krantenkoppen zou halen ‘Nederlands stel vermist in de bergen van Dana’. Ingo had het volste vertrouwen dat het goed zou komen. Uiteindelijk hebben we 19.3 km gelopen, 7,5 uur lang bij 26 graden.

Helemaal verrot (ook Ingo hoor) lopen we de trappen op. Wat een waanzinnig leuke kamer! Ik val meteen op bed, ik slaap niet maar lig alleen maar. Ik voel alles, mijn achillespezen waar ik de sinds halverwege de hike last van kreeg, mijn kuiten, billen en mijn schouder doet zeer. Maar hé, geen hoofdpijn! Het is 18.30 uur en ik ga douchen, een heerlijk warme douche! Wat me nu pas opvalt is dat er geen verlichting is, alleen in de douche. Eerder werden de kaarsjes al aangestoken wat er erg romantisch uitzag. Om 19.00 gaat de bel, tijd voor eten. Als ik de trap af moet, voel ik pas hoe erg de spierpijn is. Ik moet me vasthouden aan de leuning. We zitten bij een stel Amerikanen aan tafel. Dan komen ze met het eten. Het is zoveel! En alles even lekker. En vegetarisch. We moeten af en toe bijschijnen met de telefoon want ook hier staan alleen kaarsen. Als we klaar zijn, vraagt een van de mannen of we zo op de ‘rooftop’ komen om te ‘star gazen’. We lopen naar boven en op het dakterras liggen allemaal matrassen. We gaan liggen en staren naar de sterren. Hoe bijzonder is dit! Ik knijp Ingo in z’n hand, bedank hem voor zijn steun en support van vandaag en geniet van het moment. Ahmed (laat ik hem zo noemen) heeft een speciale lamp waarmee hij de sterren aanwijst, de Melkweg en een kruis. En Saturnus en Jupiter. Hij installeert zijn telescoop en richt deze op de maan. We mogen kijken. Wat een aparte ervaring is dit! En daarna Jupiter. We moeten steeds de wolken afwachten. Hij baalt dat er wolken zijn maar het maakt het moment voor ons niet minder speciaal. Het was een helse dag met een mooie afsluiting. Maar eerlijk, al bied je me € 1000,- om het nog keer te lopen, bedank ik voor de eer. 

Terwijl ik dit typ (de ochtend erna) zit in buiten aan een tafel, de ezels scharrelen rond, balken of bijten elkaar en bokken. De piepkleine kittens lopen rond en de bedoeïenmannen praten hard dat hij lijkt alsof ze de hele tijd ruzie maken. En verder is het stil, heel stil.