Jallah naar Jerash

Oké, we hebben ruk geslapen en ik heb hoofdpijn van het veel te dikke kussen. Maar de warmte van de zon en de dame van het ontbijt maakt alles goed! Of we Arabische koffie willen, tuurlijk! Met een beetje suiker (anders springt het glazuur van mijn tanden). Heerlijk, je proeft de kardemom. Alleen op tijd stoppen anders heb je een mond vol koffieprut. Ik heb wat woordjes geleerd en elke keer als ik ‘shukran’ zeg, krijg ik een grote lach en zeggen ‘have fun’ of ‘have one’. Het ontbijt is heerlijk! 

Ik zou dit bij een wijntje serveren maar als ontbijt vind ik het ook heerlijk: hummus, heerlijk vers platbrood, een aubergine prutje, witte kaas (maar zout), olijven, tomaten, komkommer en allerlei zoetigheid. Ik zeg dat ik het heerlijk vond en ik kreeg meteen tekst en uitleg. Ze had alles zelf gemaakt!

Om 10.00 uur ontmoeten we Mohammad, een jonge knul van begin 30 die de helft van mij weegt en half zo lang is als Ingo. Ik voel me een reuzin.
De koffers worden achterin de jeep gegooid en we gaan op pad. Eerst naar Amman, naar het centrum. Wat een drukte, een hoop getoeter, langs de weg allemaal winkels, veel plastic afval. Ik zie moderne vrouwen en vrouwen in een nikab. Als we parkeren lach ik me rot, wat een chaos! Oversteken is ook een ding. Je moet gewoon je hand opsteken en ‘inshallah’ jezelf tussen de toeterende auto’s gooien. Maar we leven nog.

Eerst een bezoek aan een Romeins theater wat in de 2de eeuw gebouwd is. Indrukwekkend is het zeker. Er konden wel 6.000 mensen zitten. En het is bloedheet! We moeten echt weer even wennen aan deze hitte! 

We lopen weet ik hoeveel trappen op naar de Citadel. Hier zijn opgravingen gedaan uit zelfs de Bronstijd. Nee, niet te verwarren met bronsttijd (de paartijd van herten). Het komt uit de tijd  van 1659-1550 voor Christus.

Wat een fantastisch uitzicht heb je hier. En Wat is er veel bewaard gebleven. Wat ik ook prachtig vind is een muurschildering van een Jordaanse man. Zo enorm groot dat je het vanaf de Citadel nog steeds ziet.

Als ik alle trappen naar beneden heb gelopen en met gevaar voor eigen leven ben overgestoken, merk ik hoe heet het is. Ik ben bijna gaar gekookt!

In de Jeep mag wat mij betreft de airco aan! Even op temperatuur komen. Mohammad heeft simkaartjes geregeld en we hebben weer verbinding. Ik vind het toch wel fijn om te appen, dingen op te zoeken.

We rijden door naar Jerash en ondertussen stopt Mo om peertjes te halen en kleine bananen. Heerlijk! Het verkeer is, hoe zal ik het zeggen, rommelig. Er staan geen strepen op de weg dus bij de rotonde is het gewoon dat de brutaalste zich er het snelst doorheen wurmt. Of degene die aanhoudend toetert. En de weg zit vol hobbels en gaten dat ik wou dat ik mijn sportbh had aangedaan! Maar een leuk gezicht is het wel want waar je kijkt, gebeurt wat!

We stoppen in Jerash en we gaan met z’n tweeën op pad. Eerst even wat drinken. Dan komt er een jong meisje langs die haar ogen uitkijkt. Na drie keer te zijn langs gewandeld komt ze met haar moeder. Ze wil op de foto met Ingo. Ze is er een beetje verlegen van. En ja hoor, moeder komt giechelend aan met een vriendin. Ze willen ook met Ingo op de foto. Daar staat hij dan, mijn boomlange man tussen twee knappe Jordaanse dames. En Ingo geniet best van alle aandacht. Maar dan roep ik jallah (een soort van vort met de geit) en gaan we verder.

Ook in Jerash staan we met verbazing te kijken naar een triomfboog uit het jaar 130. Zo mooi gemaakt maar ik vraag me echt af hoe! In het museum in Amman heb ik foto’s gemaakt van oude mozaïekvloeren, wat een details en wat knap gemaakt! Een vrolijke gids vertelt ons wat, in de hoop dat we hem als gids willen. Maar daarvoor is de tijd te kort. We kijken onze ogen uit, wat een prachtige plek is dit. En dan horen we langzaam weer de ‘azan’, de oproep tot gebed. Eerst hoor je het van één moskee maar al snel hoor je geluid van alle kanten. Het blijft bijzonder! Onder de indruk van de bouwkunsten uit het verre verleden, lopen we terug.

Onderweg zie ik ineens dat er geiten en schapen hangen. De een gewoon in 30 graden op z’n kop aan een haak. Een andere met een zak over z’n kop. En sommige dieren hangen in plastic in de buitenlucht. Dit blijft wennen. Ik vind het een akelig gezicht!

Als we bij onze slaapplaats aankomen, is het 17.00 uur. We hebben een cabin in een natuurpark. We zetten de koffers neer en lopen een kilometer lange hike door de bomen met een fantastisch uitzicht. Veel langer kan niet want het is zo donker.

Als we ‘s avonds buiten eten zien we de maan en sterren en talloze vleermuizen. Het eten is werkelijk heerlijk. Toegegeven met een wijntje was het helemaal top geweest. Maar ik vrees dat we niet snel aan een wijntje zullen komen deze vakantie.

We gaan morgen de fietsen ophalen. We moeten terug naar het eerste hotel omdat zij de dozen voor ons bewaren. De fietstocht wordt daardoor iets anders. Maar hoe dan ook gaan we morgen op de fiets naar de Dode Zee!