Amman, we komen eraan

Op een of andere manier gaan we voor lange reizen nooit relaxt weg. Gisteren pas om 19.00 uur thuis van werk maar gelukkig hadden we de tassen al voor een groot deel gepakt. Even wennen want het is ons eerste ‘avontuur’ na Corona en tevens eerste echte fietsvakantie. Ineens moeten we denken aan fietshelmen, fietsbroeken, reservebanden, inbussleutels, bidons en fietstassen. Maar omdat we op enig moment in een tentje slapen in de woestijn ook aan warme kleding en aan vochtige doekjes. Ik kan me voorstellen dat ik buiten moet kakken dus ben ik op zoek gegaan naar afbreekbare en milieuvriendelijke doekjes. Daarnaast had ik van de zomer geïnvesteerd in korte broeken van travelstof maar geen seconde nagedacht dat ik naar een Islamitisch land ga en schouders en benen bedekt moet houden. En dat bij 30 graden! Dus het was even zoeken in de kast naar geschikte kleding

De fietsen worden door de fietswinkel in dozen gedaan en, hoe attent is dit, ze brengen ons met fiets en al naar Schiphol. En Emiel, de eigenaar heeft zelfs een filmpje gemaakt hoe we alles weer vast moeten zetten. Iets met inbussleutel 4,5 en 6. 

Als de bus opengaat schikt ik me rot van het formaat van de dozen. Zeker 2 meter breed! We zetten ze rechtop op de kar. Hierdoor ziet Ingo niet waar hij loopt dus ik roep ‘links’, ‘rechts’. En dan gaat het mis bij de draaideur. Het past niet en we moeten de dozen kantelen. Dan past het net. Inchecken duurt wat langer omdat de fietsen ook ingecheckt en betaald moeten worden. We moeten daarnaast allerlei papieren overleggen om Jordanië binnen te komen. Een negatieve PCR test, QR code Corona, een specifieke voor Jordanië en we hebben een Jordan pass nodig wat tevens geldt als visum. Samira, een van de stewardessen is blij dat we alle papieren in orde hebben want dat gebeurt niet vaak volgens haar.

Nu nog die dozen sjouwen naar ‘odd size bagage’. De man bij de band twijfelt als hij de grote dozen ziet. Maar het past net!

Omdat ik de donderdag na de vakantie geopereerd word, waren er telefonische afspraken gepland met de apotheker en de anesthesist. Maar op maandag a.s. en dan fiets ik ergens in de woestijn. Enige optie was dus vandaag. Dus tussen het inchecken en de odd sized bagage bel ik met de apotheker. Vlak voor het boarden met de anesthesist. Die me overigens vraagt of ik al mijn tanden nog heb en of ik snurk. En nog veel meer maar gelukkig kon ik op de meeste dingen nee zeggen want ik loop met een lont in mijn kont omdat we moeten boarden. Als klap op de vuurpijl belt de verpleegkundige en vraagt of ik zonder reden meer dan 3 kilo ben afgevallen. Laten we het erop houden dat ze me nog nooit gezien heeft. En dat ik krukken mee moet nemen en of me man me wil helpen. Dat komt vast goed. Ik wil naar Jordanië dus hup met die vragenlijst!

We hebben lekkere brede stoelen en krijgen een menukaart. Dat is een mooie start van een prima vlucht!

We stappen over in Istanbul. Als ik op de borden kijk, schrik ik want er staat nu al ‘last call’. Dus we rennen het vliegveld over naar gate A. Het is een roteind lopen en helemaal bezweet en licht geïrriteerd komen we aan.

Als we in Amman aankomen, zijn na een half uur wachten de koffers er maar na anderhalf uur nog steeds geen fiets! Inmiddels is het 01.30 uur en dan blijkt dat de fietsen niet met de vlucht zijn meegekomen. Nou, ik ben te moe om me er echt druk over te maken. We slapen in een klein hotel met een klein bedje. Rond zonsopgang  worden we wakker door het geschal vanaf de moskee. Tijd voor het ochtendgebed. En zoals later blijkt staat het hotel pal naast de moskee. Een goeie die daar doorheen slaapt!