Bij de bedoeïenen

We moeten een stuk van 120 km overbruggen naar Wadi Rum en dus is de tussenstop ergens in de buurt van Abbasiya. We slapen bij een bedoeïenenfamilie. Eigenlijk zouden we in een tentje slapen en de chauffeur ook. Eerlijk gezegd had ik dat chiller gevonden.

We vertrekken om 12.00 uur na een heerlijk relaxte ochtend. We pakken een klein koffertje in voor vanavond. Ik heb geen idee hoe koud het wordt dus neem van alles mee. Het eerste stuk is te steil om te fietsen dus gaan de fietsen mee in de jeep. Zodra het kan, stappen we op de fiets. Het is een alweer een heel ander landschap. Er staan windmolens en ik snap waarom want het waait ontzettend hard. Gelukkig hebben we wind mee. De weg gaat grotendeels downhill. Als we de bocht omslaan hebben we de wind ineens tegen.

Da’s voor de temperatuur wel lekker. Af en toe kom ik hijgend boven maar het gaat goed ondanks de spierpijn (nog steeds of alweer). We schrikken ons rot als er vier blaffende honden achter ons aan blijven rennen. Ingo roept alleen ‘fietsen’ en ik fiets zo hard ik kan maar blijf gefocust op de weg. Het asfalt is hier een stuk slechter dus oppassen geblazen! Wij zijn gelukkig sneller.

Uiteindelijk komen we bij een onverharde weg met zand en keien. Da’s niet zo mijn ding, ik fiets langzaam. Ingo gaat het beter af. Maar als de weg overgaat in zand en omhoog, lukt het niet meer. De fietsen gaan achterin en we gaan op zoek naar de bedoeïn.
 

Hij zwaait ons tegemoet. We worden verwelkomd met mierzoete thee en we gaan op de grond zitten. Ik stort ter aarde door de spierpijn en ik heb een spiertje verrekt in mijn achterste richting dijbeen. Hij, Abbu, pakt een metalen kistje met foto’s die hij laat zien.

Zonder tanden is hij nog redelijk verstaanbaar. Alleen snap ik niet helemaal of we vanavond met z’n tweeën in de tent slapen of met nog vier anderen. Ik moet er niet aan denken! Hij vertelt vol trots over de wc’s en warme douche. Ik word zo blij! Ik had alles wat ik heb aan doekjes, desinfectiemiddel al in mijn tas gegooid. 

Als we in de tent komen zien we dat er naast onze fiets, nog een fiets staat. De jongste zoon laat zien wat het probleem is. Ingo pakt het fietssetje en samen sleutelen ze aan de band. Hij scheurt blij weg op z’n fiets. 

Ik kom terug van de wc- en doucheruimte waar het zo goor is en stinkt dat ik chagrijnig van word. Overal stront in de pot en de wc’s zijn te smerig voor woorden en ze trekken niet door. Dan komt Abbu aanlopen en zegt ‘Nice?’ Nou, nee! Ik zeg vriendelijk dat er geen water is. Hij roept me erbij en draait een kraantje aan de zijkant open en spuit vol trots in die strontpot. Hij is zichtbaar blij en ik sta erbij en kijk ernaar. Ziet hij nou zelf niet dat het een smerige bende is?

Daarna lopen we een rondje over het terrein. Wat een troep. Er staan twee kamelen aan touwen en de ezels en een hond idem dito. Ik word er verdrietig van. Ik zie mijn kans schoon om even buiten te piesen, stuk hygiënischer dan het toilet!

Als we terugkomen vraagt Abbu of we binnenkomen want er brand licht. Een gezellige bouwlamp verlicht alles. Ik mag ook naar de vrouwentent, zij zitten apart. Ik ga erbij zitten en weet niet zo waar ik mijn stijve benen moet laten. Het kleine meisje Noor van 10 maanden gaat spontaan huilen als ze me ziet. Wat het ijs breekt, is het boek wat ik heb meegenomen. Zij kijken naar de voorkant en iedereen wordt erbij gehaald. Mohammed, de bedoeïn uit het boek is een neef. En de foto’s uit het boek worden bekeken en besproken. Daarna laten ze zien wat ze allemaal met de hand gemaakt hebben. Ik voel me vreselijk ongemakkelijk want ik kan alleen maar vriendelijk kijken en knikken want verstaan doen we elkaar niet. En ik probeer er een beetje gezellig bij te zitten terwijl mijn kont zeer doet en ik zo stijf ben als een plank. 

Bij het eten mag ik kiezen: bij de vrouwen of de mannen. Ik app Ingo snel en die appt terug ‘hier’. Dus ga ik naar de mannentent. Er komt een grote schaal rijst met kip en bloemkool, salade en vers brood. Prima te eten. De mannen eten met elkaar en Ingo en ik van ons eigen bord. Waar onze benen omheen liggen omdat we beiden niet in kleermakerszit kunnen zitten! Het is buiten ondertussen donker en bewolkt.

Daarna volgt de mierzoete thee en komt Ahmed blij met z’n fiets aangesjeed die bijna de tent in rijdt. Ingo roept hem en even later zie ik een lamp voorbij komen in het donker en een hoop gerammel. Ahmed fietst in het pikkedonker op mijn fiets! Abbu moet zo hard lachen als hij dat ziet.

Als hij z’n zoveelste sigaret opsteekt komen de verhalen. We snappen niet alles maar hij is onderhoudend. Dan bespeelt hij de rababa , een bedoeïenen instrument en zingt erbij. Het ding maakt een vreselijk geluid maar we klappen hard. Ingo moest het ook proberen.

Om 20.00 uur is het klaar, we gaan naar onze tent. We hoopten op een onbewolkte lucht zodat we sterren konden zien maar helaas!

We leggen de matjes op elkaar en er liggen 3 dekens die ruiken naar kameel of geit. Ik krijg al jeuk als ik het voel dus ik slaap vannacht met al mijn kleren aan!