Van de hel in de hemel

Wat heb ik heerlijk geslapen! Maar niet bij de bedoeïenen. Wat een hel was dat! Op twee keiharde matrassen en onder stinkende en jeukende dekens. Wat nou ‘experience’?! Deze bedoeïn heeft constant betalende gasten en welke andere bedoeïenentent heeft een gemetselde onderkant. Dat had die van ons, was wel prima voor de wind maar toch. Het idee was dat we in koepeltentjes zouden slapen, er een simpele maaltijd gekookt zou worden en we ‘s avonds het kampvuurtje aan zouden doen. Dat hebben we eerder gedaan en vond ik prima. Dit was vies, onhygiënisch en onaangenaam. We zijn elk uur wakker geweest. Het werd op een gegeven moment koud dus we hebben er nog zo’n ranzige deken opgegooid. Ik heb niet proberen te denken aan wat er wellicht nog meer door de tent heen scharrelende aan insecten of erger.

We zouden 06.00 uur vertrekken dus Abbu zei dat we om 05.00 uur zouden lunchen. Whatever lunch, ontbijt als we maar iets eten. Ik probeer op te staan of eigenlijk ik worstel mezelf rechtop, ik ben zo verschrikkelijk stijf en ik heb last van mijn rug. Voor Ingo geldt hetzelfde. Het is pik en pikdonker dus met mijn telefoon zoek ik naar page doekjes om me op te frissen. In dat wc hok is geen licht en ik ben bang dat ik daar wat op loop. Ik heb vannacht ook naast de tent gepiest, veel schoner.

Gauw schoon ondergoed aan, tanden poetsen en wij zijn 05.00 uur klaar. Maar in de tent naast ons is het donker net als buiten. We staren vanaf het stenen muurtje naar de sterren die nu wel zichtbaar zijn. Ik geef Ingo een kus en zeg er meteen bij dat ik me niet kan herinneren hem ooit een zoen heb gegeven en me zo vies heb gevoeld. Tegen 05.30 uur worden we in de tent geroepen. Abbu rolt onder de dekens vandaan en waarom niet want hij doet verder niks. Hij steekt een zware shag op. Ahmed komt aan met een schaal met 4 eieren, olijfolie, brood en een prutje van wortel. Het onhandige zitten op de vloer met m’n verrekte spier in mijn bil, maakt dat ik ongemakkelijk zit. Maar het smaakt prima! Wat van die mierzoete thee en dan wat mij betreft met gierende banden hiervandaan!

Om 6.30 uur zit ik met een trui aan (ja, echt) op de fiets. Bij de eerste heuvel hijg ik als een paard! Hoe dan? Volgens de theorie van Ingo omdat ik nog niet in mijn tweede adem zit. Lekker laten kletsen ;). Daarna gaat het eigenlijk prima! We rijden nog geen kwartier en worden alweer achterna gezeten door 4 blaffende honden. Voelt toch niet zo fijn! Als we op de Desert Highway fietsen, wat niet het mooiste stuk is, stinkt het soms zo erg naar urine, te goor. En er ligt veel afval! In de omgeving van Petra was het brandschoon maar hier ligt overal plastic en andere troep. En het asfalt is klote, veel gaten, van de dikke klonten asfalt of dikke richels erin. Ik fiets super gefocust. Vandaag zit Ingo er iets minder in, zo wisselen we elkaar af. Onderweg stoppen we alleen voor een sinaasappel en een fotomoment.

In alle haast zijn van vanochtend beiden onze fietsbroek vergeten. En dat merk ik. We fietsen uiteindelijk 45 km en ik ben best trots. We stallen onze fietsen iets voor Wadi Rum (de woestijn) bij Mohammed. 

Hij rijdt door tot de ingang van Wadi Rum daarna worden wij en de koffers door een jeep meegenomen naar Aicha Memory Camp. In onze kamer staat een enorm bed, wat een feest!! En een heerlijke douche, die zowaar warm is! Hierna kruipen we in het grote bed en pas twee uur later zetten we de wekker.

Er staan hier domes, ronde koepels van glas, waar overdag een zilveren cover overheen zit. Wij slapen in een junior tent en morgen in zo’n dome. We hadden gerekend op twee dagen in een dome maar er is wat fout gegaan. Het idee is dat de cover er na 18.00 uur afgaat en je dan rondom naar de sterren kunt kijken. Ik kijk ernaar uit!

Eigenlijk zouden we op de laatste ochtend een jeep trip hebben door de woestijn. Maar aangezien we dan pas om 12 uur gaan fietsen, hebben we dat omgedraaid. Vanmiddag om 16.00 uur gaan we met de jeep de woestijn in. Nu eerst even lunchen. Ze zijn aan het bouwen vlak naast het terras dus echt een leuk uitzicht is dat niet.

We hebben eerder twee van die rood witte doeken gekregen. Die overigens ‘in’ waren toen ik 15 was en toen noemde we het volgens mij een Arafat sjaal;). Die laten we omknopen, geen zand in je haar en geen zon in je nek. De jeeptour is geweldig! De grootte van de rotsformaties is niet normaal. De jeeps die langsrijden lijken speldenknoppen. Een gids zei dat ze zo’n 1200 meter hoog zijn. Ik kijk m’n ogen uit, het rode zand wat afsteekt tegen de rotsen, het wijdse uitzicht, het is werkelijk adembenemend mooi. We klimmen uit de jeep om een zandduin te beklimmen, een kloof in te gaan en we staan op een perfecte spot voor de zonsondergang. Er staat zelfs een klein briesje, heerlijk! We hebben genoten!

Ook hier in het kamp geen koud biertje of wijntje dus een lekker glas sap om al het stof even weg te slikken!

‘s Avonds eten we in de grote dome. Het is over de top ingericht met veel goud, versiersels, kussens en zetels in plaats van stoelen. Het licht is te fel (maar dat vind ik al gauw), de muziek net te hard. En daar is het zoveelste buffet. Dat maakt ook dat mensen opscheppen alsof ze de hongerwinter tegemoet gaan en vervolgens van alles laten staan. Om je rot te schamen. Ik neem een soepje en ‘mezze’ (humus, baba ganoesh, andere groentenprutjes, brood en nog iets wat ik niet kan thuisbrengen. Tot ik het proefde: lever. Dat tweede stukje heb ik laten liggen. De hoofdgerechten sla ik over want ze hebben Um Ali, mijn favoriete toetje. Het is, volgens mij, brood geweekt in melk met pistachenoten en nog wat. Je eet het warm. Ik vind het heerlijk!

Overigens hebben we beiden al de hele dag last van het eten van de bedoeïn. Niet fijn. En ik heb de hele dag het idee dat ik een kater heb. Ook niet fijn. Maar lang leve het heerlijke bed dus we liggen er op tijd in. Morgen weer een dag!